Dr Schnepf ukończył studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego w 1974 r. przedstawiając pracę magisterską nt. działalności Ignacego Domeyki w Chile.
W 1975 rozpoczął studia doktoranckie w Instytucie Historii PAN w Pracowni Ameryki Łacińskiej i Północnej. Pracę doktorską poświęconą genezie masowych partii politycznych w Ameryce Łacińskiej obronił w 1979 roku.
Od 1978 pracownik Katedry Iberystyki Uniwersytetu Warszawskiego. Początkowo jako starszy asystent, a następnie adiunkt i zastępca kierownika Katedry.
W latach 1982-1983 stypendysta i profesor w Uniwersytecie Indiany w Bloomington, USA. Prowadził badania nt. ruchów studenckich w Ameryce Łacińskiej oraz seminarium poświęcone najnowszej historii Polski i Europy Wschodniej.
Od 1991 związany z Ministerstwem Spraw Zagranicznych. W latach 1991-1996 Ambasador RP w Urugwaju i Paragwaju.
Od stycznia 1998 w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów pełnił funkcję wicedyrektora Departamentu Spraw Zagranicznych i jednocześnie szefa protokołu Premiera Jerzego Buzka.
W lipcu 2000 roku objął funkcję zastępcy szefa placówki w Ambasadzie RP w Madrycie, gdzie odpowiadał za sprawy Unii Europejskiej.
W listopadzie 2001 r. mianowany ambasadorem RP w Kostaryce z akredytacją na kraje Ameryki Środkowej (Gwatemala, Salwador, Nikaragua, Honduras, Panama i Belize).
Od stycznia 2005 r. jako pełnomocnik Ministra Spraw Zagranicznych ds. 25-lecia „Solidarności” był jednym z organizatorów imprez obchodowych zarówno w kraju, jak i zagranicą.
W latach 2005-2006 sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów odpowiedzialny na politykę zagraniczną i bezpieczeństwa. M.in. w grudniu 2005 r. kierował negocjacjami Polski z krajami Unii Europejskiej w kwestii perspektywy budżetowej.
2007-2008 wiceminister spraw zagranicznych odpowiedzialny za politykę wobec krajów pozaeuropejskich, protokół dyplomatyczny, promocję i współpracę rozwojową.
2008-2012 ambasador RP w Królestwie Hiszpanii.
Od września 2012 do sierpnia 2016 r. ambasador RP w Stanach Zjednoczonych.
Ambasador tytularny w służbie zagranicznej od 2003 roku.
Wiceprezes Stowarzyszenia Konferencja Ambasadorów RP
Członek Rady Muzeum Historii Żydów Polskich Polin.
Autor ponad 100 publikacji naukowych i publicystycznych na tematy stosunków międzynarodowych, ze szczególnym uwzględnieniem Ameryki Łacińskiej i USA. M.in. pod pseudonimem Paweł Zamorski opublikował w drugim obiegu (pismo „Obóz”) artykuły o Nikaragui pod rządami sandynistów, a także w torontańskim „Echu Tygodnia” o sytuacji na Kubie, konfliktach środkowoamerykańskich i amerykańskiej interwencji w Panamie w 1988.
W styczniu 1998 komentował dla Telewizji Polskiej wizytę Papieża Jana Pawła II na Kubie. Współautor nagrodzonej przez Towarzystwo „Polonia” syntezy „Dzieje Polonii w Ameryce Łacińskiej” (pod red. prof. Marcina Kuli) oraz (wraz K. Smolaną) „Bibliografii polskiej literatury latynoamerykanistycznej”. Współredaktor i współautor pracy zbiorowe „Polska w świecie. Reaktywacja” wydanej w 2021 roku przez Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Hobby: literatura i muzyka /w okresie studenckim grał w profesjonalnej grupie muzycznej, m.in. w klubie uniwersyteckim Hybrydy/.